Gisterenochtend maakten m'n reisgenoten op de luchthaven van Zaventem kennis met elkaar. We zijn met z'n zessen: mijn collega Anthony (hoofd Noordwerking van Plan België), Betty (journaliste van radio 1), Tom (nieuwsmanager van Gazet van Antwerpen), An (hoofdredactrice van De Bond), Michel (redacteur van Klasse) en ik. Na maar liefst 18 uren onderweg geweest te zijn, met tussenstops in Abu Dhabi (Verenigde Arabische Emiraten) en Bangkok, landden we vanmiddag op de kleine luchthaven van Siem Reap.
Tijdens de korte wandeling van het vliegtuig naar het luchthavengebouw, krijgen we al een voorproefje van de temperatuur hier: zo'n 37 graden. Aan de uitgang valt m'n blik meteen op het bord met het vertrouwde Plan-logo erop waar onze chauffeur mee staat te zwaaien.
Na een halfuur rijden arriveren we in ons hotel in het centrum van Siem Reap. We trekken er meteen op uit om de omgeving van de 'old market', de toeristische buurt, te gaan verkennen.
De laatste jaren heeft Siem Reap een toeristische
'boom'gekend. Nu Cambodja weer een veilige bestemming is, komen massa's toeristen naar de stad om de beroemde tempels van Angkor Wat te bezoeken. Hotels en restaurants schoten hier als paddestoelen uit de grond. Gelukkig heeft het oude centrum, met z'n gerestaureerde koloniale huizen, z'n charme weten te bewaren.
Nieuwsgierig struinen we wat rond op de overdekte markt. Een spektakel voor alle zintuigen. We betasten onbekende fruitsoorten, snuiven de geur op van specerijen en bekijken de verkopers die op de tafels zitten, midden tussen de hompen vlees en uitgestalde vissen. In een smal straatje vol restaurants dat we vanwege de gelijkenis met z'n Brusselse equivalent tot 'rue des Bouchers' omdopen,vleien we ons neer op een terras.
We worden meteen belegerd door kinderen die op straat postkaarten verkopen. Ook zien we opvallend veel mensen passeren die een arm of been missen. Dit is de harde realiteit: schrijnende armoede, kinderarbeid en de erfenis van zware bombardementen waardoor massa's mensen voor het leven verminkt werden door landmijnen...
Tijdens de korte wandeling van het vliegtuig naar het luchthavengebouw, krijgen we al een voorproefje van de temperatuur hier: zo'n 37 graden. Aan de uitgang valt m'n blik meteen op het bord met het vertrouwde Plan-logo erop waar onze chauffeur mee staat te zwaaien.
Na een halfuur rijden arriveren we in ons hotel in het centrum van Siem Reap. We trekken er meteen op uit om de omgeving van de 'old market', de toeristische buurt, te gaan verkennen.
De laatste jaren heeft Siem Reap een toeristische'boom'gekend. Nu Cambodja weer een veilige bestemming is, komen massa's toeristen naar de stad om de beroemde tempels van Angkor Wat te bezoeken. Hotels en restaurants schoten hier als paddestoelen uit de grond. Gelukkig heeft het oude centrum, met z'n gerestaureerde koloniale huizen, z'n charme weten te bewaren.
Nieuwsgierig struinen we wat rond op de overdekte markt. Een spektakel voor alle zintuigen. We betasten onbekende fruitsoorten, snuiven de geur op van specerijen en bekijken de verkopers die op de tafels zitten, midden tussen de hompen vlees en uitgestalde vissen. In een smal straatje vol restaurants dat we vanwege de gelijkenis met z'n Brusselse equivalent tot 'rue des Bouchers' omdopen,vleien we ons neer op een terras. We worden meteen belegerd door kinderen die op straat postkaarten verkopen. Ook zien we opvallend veel mensen passeren die een arm of been missen. Dit is de harde realiteit: schrijnende armoede, kinderarbeid en de erfenis van zware bombardementen waardoor massa's mensen voor het leven verminkt werden door landmijnen...
